‘Hé, hoi! Hoe gaat het met je?’ Het antwoord wat volgt is grofweg onder te verdelen in 2 categoriën: 1. Goed. 2. Mwah. Vandaag bedacht ik me dat het leven – net als je hartslag – uit pieken en dalen bestaat en dat dat inherent is, zonder dalen geen pieken en andersom, ze hebben elkaar nódig! Dat betekent dus dat zowel de highs áls de lows een reden zijn om te zeggen dat het goed met je gaat – dat je lééft! (Want een rechte lijn is volgens mij geen optie, toch?)
Wonderlijk dat we toch vaak balen tijdens de dalen, er over piekeren, danwel in blijven zwelgen, terwijl het de natuurlijke route naar een nieuwe piek is; een uitnodiging van het leven om er iets nóg mooiers van te maken! (Mits je gelukkig wilt zijn uiteraard, maar daar ga ik gemakshalve even vanuit.) Je bent namelijk óf aan het groeien óf aan het bloeien, dat wisselt elkaar continu af. Hoe cool zou het dan zijn om voortaan te kunnen zeggen: ‘Nou, het gaat goed, want ik ben momenteel weer onderweg naar een piek. Groeipijn rocks!’ Of ben ik nu iets te enthousiast? Overigens denk ik hier vaak hardop hè – ik kan er volgende week weer compleet anders over denken- jeweetwel, iets met pieken en dalen 😉
Want er zijn heus wel ‘voordelen’ aan tijden die we dalen/ellende/shit/k*t noemen; het is namelijk een uitgelezen kans om je te herinneren wie je werkelijk bént, wat je wilt, wat er toe doet (en wat niet) en wat je nodig hebt om daar te komen… Tenminste, ik ontdek in de gemiddelde put vaak heel helder hoe ik het anders wil en wat ik daaraan kan doen. (wat níet betekent dat ik niet nog 10x in een soortgelijke put kukel – maar dat hoort blijkbaar ook bij ’t proces)
Dus hè, voel je je momenteel rot, ongelukkig, onzeker, in de war? Gefeliciteerd! Je bent in harmonie met de hartslag van het leven en zit midden in een groeispurt onderweg naar weer een volgende piek… die gedachte maakt het misschien wat minder erg, toch? You live, you learn, you grów!